محاسبه وبلاگی جمعه 87/12/30 ساعت 8:0 صبح سلام این هم از آخرین روز زندگی سال نوآوری سال 87: و داشتیم وبلاگمان را محاسبه می کردیم که چه کرده است در این 365 روز و حالا مثل این است که در وقت اضافه هستیم. در سی صد و شصت و ششمین روز سال کبیسه تقریبا تمام کامنت های دوستان جان را خواندیم: گاهی با اختلاف180 درجه و البته گاهی توی ذوق خور. دست همه شان ندردد. بسی باطراوت گشتیم. تا این که رسیدیم به این کامنت که: این جا ایران است... نانش بهای جان است و ثروتش برای فلسطینیان است. گفتیم بد نیست جوابش را در این پست بیاوریم. بد نیست بدانید که تازگی ها یک دامن ساده خریدیم که همه اش به یک متر هم نمی رسد و ده هزار وپانصد تومان ناقابل برایمان آب خورد آن هم قیمت مقطوع،‏یعنی چانه زدن مممنوع. این را گفتیم تا گرانی نان را انکار نکرده باشیم. ارزش جان آدمی را هم به دلار و تومان نمی توان قیمت نهاد. که البته برای بعضی ها کمی تا قسمتی مفت شده است مثل تصادفات رانندگی و سیاسی و خانوادگی و... و جالب است بشنوید آن چه را که من شنیدم از یک عرب همجوار فلسطین: وقتی که یک ایرانی بر او منّتی گذاشت خدمتی را،‏ با غیظ گفت: ... بجنگد ... بجنگد. ایران بخورد فقط اهل سیاست می دانند مفهوم این جمله را. شرح ندادن بهتر است از شفاف گفتن. ببخشید که حرفهایم نقطه چین داشت. ولی... خوب می دانید که سانسور... این روزها جزء‏زندگی شده است. خداحافظ سال قدیمی. نوشته شده توسط: رضوان مرادی نوشته های دیگران () ِْلیست کل یادداشت های این وبلاگ خداحافظ محاسبه وبلاگی شور نیکوکاری باز آمدیم یا نیامدیم؟ مسأله این است الحمد لله علی ما هدانا عرش وادی رمضان [عناوین آرشیوشده]